Абласны метадычны практыка-арыентаваны семінар
Абласны метадычны практыка-арыентаваны семінар “Алімпіяды і навукова- даследчая праца па беларускай мове і літаратуры ў сучаснай школе” прайшоў 5 сакавіка ў ДУА “НПК Забалацкія яслі-сад-сярэдняя школа”. У семінары прынялі ўдзел навукоўцы УА «Гродзенскі дзяржаўны ўніверсітэт імя Янкі Купалы” Варановіч В.Л., кандыдат філалагічных навук, дацэнт, Казлоўскі Р.К., кандыдат філалагічных навук, дацэнт, член Саюза пісьменнікаў Беларусі, Сабуць А.Э., кандыдат філалагічных навук, дацэнт, член Саюза пісьменнікаў Беларусі.
Менавіта яны аказалі метадычную дапамогу настаўнікам школ раёна па эфектыўнай арганізацыі правядзення алімпіяд і навукова-даследчай працы вучняў па беларускай мове і літаратуры.
У зале панавала цёплая сяброўская атмасфера. Паміж гасцямі і педагогамі ўсталяваўся дыялог: былі акрэслены пытанні, на якія мы, настаўнікі, атрымалі канкрэтныя адказы і рэкамендацыі.
У рамках семінара адбылася творчая сустрэча навучэнцаў - членаў літаратурнага клуба “Пегасік”- з паэтамі Гродзеншчыны: Русланам Казлоўскім і Алінай Сабуць. У імправізаванай студыі тэлеканала “Школьныя навіны” вядучыя Пышынскі Уладзімір і Лышчык Юлія нагадалі ўсім прысутным аб святкаванні 21 сакавіка Сусветнага дня паэзіі. Яны запрасілі гасцей прыняць удзел у літаратурнай імпрэзе “На паэтычнай хвалі”. Вядучыя паведамілі пра добрыя школьныя традыцыі, якімі па праву ганарыцца наша школа, і прапанавалі далучыць яшчэ адну - традыцыю ўшанавання роднага слова, якая дасць магчымасць кожнаму вучню адкрыць для сябе літаратурную Гродзеншчыну.
З вуснаў дзяцей і дарослых гучалі паэтычныя радкі пра родны край, прыроду, каханне. Не мінулі і тэмы вайны. Вершы, прысвечаныя гэтай тэме, гучалі асабліва ўзнёсла ў пачынаючых паэтаў - членаў літаратурнага клуба "Пегасік"- Мінгілевіч Анастасіі, Вярцінскай Анастасіі, Венцкевіч Дар'і, Врублеўскай Віялеты. Адчувалася, што кожны да гэтай сустрэчы рыхтаваўся загаддзя, як да незвычайнага жыццёвага ўрока. Дзяўчынкі перажывалі, як успрымуць іх творы шаноўныя госці. Канешне, ацэнка была дадзена станоўчая. Руслан Канстанцінавіч і Аліна Эдмундаўна вельмі ўважліва слухалі маленькіх аўтараў, пасля шчыра дзякавалі за любоў да роднага слова і далі пэўныя рэкамендацыі па напісанні вершаў. А ў дзяўчынак на тварах бліснулі ўсмешкі, калі яны пачулі словы падтрымкі і пажаданні да новых творчых палётаў. Ды і самі паэты падрыхтаваліся дасканала. Руслан Канстанцінавіч з задавальненнем адказваў на ўсе пастаўленыя пытанні вядучых, потым чытаў свае творы. Аліна Эдмундаўна, як чалавек творчы, вельмі ўзнёсла вяла свой аповед пра паэзію. Як павевы лёгкага ветрыка, ліліся з глыбіні душы словы паэтэсы пра каханне, пра Радзіму, пра пачуцці людскія.
Гадзіна, адведзеная на сустрэчу з паэтамі, праляцела непрыкметна ў шчырай размове. Госці расказалі пра сябе, падзяліліся планамі на будучае. Паэтам удалося стварыць цёплую атмасферу са сваімі зацікаўленымі слухачамі, як быццам гэта была не першая сустрэча з імі, а шчырая размова з даўно знаёмымі сябрамі.
Напрыканцы мерапрыемства госці атрымалі ад удзячных арганізатараў кветкі і сувеніры на памяць. Педагогам ад гасцей таксама былі ўручаны каштоўныя падарункі - зборнікі навуковых прац. Да ўсіх настаўнікаў Воранаўшчыны з прапановай дасылаць свае вершы, напрацоўкі, даследчыя працы сваіх вучняў для стварэння наступных зборнікаў навуковых прац і літаратурнага альманаха “На Нёманскай хвалі” звярнулася А.Э.Сабуць.
Закончыўся семінар, але знаёмства гасцей са школай было прадоўжана. Дырэктар установы адукацыі Надзея Іванаўна Юшэвіч арганізавала гасцям экскурсію па школе, затым яны наведалі школьны этнаграфічны музей “Спадчына”, дзе сваімі дасягненнямі падзялілася яго загадчык Войшніс Ф.С. Казлоўскі Р.К., наведаўшы хатку 19 ст. і прысеўшы за дубовы стол, сказаў: “Ну вось, быццам і пабываў дома, на некалькі хвілін вярнуўся ў дзяцінства, успомніў бацькоў і сваю родную хату”. А.Э.Сабуць была здзіўлена тымі прадметамі музея, якія знаходзяцца ў кутку гаспадыні: і незвычайным жалезным прасам, і сялянскай печчу, і гаршкамі, і гладышамі, якія роўным шнурочкам стаялі на прыпечку, быццам чакаючы гаспадыні, якая вось-вось возьме іх у рукі, - і зноў яны стануць патрэбнымі. В.Л.Варановіч зацікавіўся кутком гаспадара, бо даўно не бачыў ні сявенкі, ні драўлянай бараны, ні цэпа. Госці, уражаныя ўбачаным, не хацелі ад’язджаць. Але мы дамовіліся, што наступная сустрэча будзе хутка, і знаёмства наша прадоўжыцца.
фотаспаваздача
